Om twee uur vond Papa het genoeg en die is zijn bed uitgegaan om wat paracetamol te pakken, en na het geven hiervan werd Duncan gelukkig rustiger en viel niet veel later eindelijk weer in slaap.
De rest van de nacht verliep rustig, maar was wel kort want Duncan was om half zes al weer wakker.
Duncan heeft nog een uurtje tv liggen kijken in bed, en op het moment dat we naar beneden willen gaan moet Duncan overgeven en jammer genoeg komt de sonde er ook uit. Gelijk de kinderthuiszorg gebeld en deze zijn er met 20 minuten. Duncan heeft er helemaal geen zin in dat de sonde weer via zijn neus naar zijn buik moet gaan, het kost iedereen wat moeite maar dan zit de sonde er toch weer in. Als alles weer achter de rug is gaat Duncan lekker op de bank hangen met de tablet op schoot.
Om ongeveer 10 uur gaan we de deur uit voor een afspraak in het PMC.
Duncan moet namelijk weer even ter controle op bezoek komen.
We komen op tijd aan in het PMC en melden ons, we moeten een half uur wachten voordat we aan de beurt zijn voor want ze lopen uit.
Dan zijn we aan de beurt en gebeuren de gebruikelijke controles (bloeddruk, temperatuur, gewicht en lengte), dan wordt er bloed afgenomen bij Duncan voor controle.
Na een klein uurtje wachten mogen we naar de Oncoloog toe voor de uitslagen. Duncan zijn bloedplaatjes, rode en witte bloedcellen zijn allemaal hoog genoeg. De ontstekingswaarden in zijn bloed zijn wel weer goed hoog, en verder zijn de leverwaarden ook allemaal in orde.
We bespreken dat we aanstaande vrijdag weer mogen gaan beginnen met de volgende chemokuur thuis. De Oncoloog bekijkt, voelt en luistert bij Duncan, en ze vindt dat Duncan zijn buik groter is dan de vorige keer.
Zijn ademhaling is gelukkig nog normaal, dus dat is een twijfel die ze weg kan nemen. Ook bespreken we het overgeven wat Duncan nu met enige regelmaat doet, het kan heel erg goed komen doordat de tumor andere organen opzij aan het duwen is.
Wat de Oncoloog ook op valt is dat Duncan zijn armen en benen iets dunner zijn geworden, en ze verteld dat dit een normaal proces hierin is. Het lichaam is een klein beetje aan het interen, en het is weer een stapje van de trap af. Ze kan niet vertellen hoeveel treden er op de trap zitten, maar we zullen telkens een stapje naar beneden gaan.
Voor het boze en huilerige gedrag wat Duncan heeft, heeft ze niet echt een verklaring. Maar doordat we aangeven dat als we paracetamol geven het gedrag eigenlijk iets beter wordt, heeft ze als Duncan er de volgende keer nog last van heeft misschien wel een medicijn voor.
Het energie niveau wat Duncan heeft zal ook steeds meer een stukje afnemen, doordat het lichaam zelf steeds meer energie zal vragen.
Als we klaar zijn bij de Oncoloog kunnen we naar de Cardioloog, om voor de zekerheid toch Duncan zijn hart te controleren. We hadden dit al iets eerder doorgegeven, en gelukkig werkt iedereen aan ons verzoek mee. Als eerste wordt er een hartfilmpje gemaakt, en dit in met vijf minuten klaar. Dan volgt de echo die gemaakt moet worden, en Kanjer Duncan doet het allemaal maar weer heel erg goed. We zijn met een klein half uurtje klaar met alles.
Er wordt dan gevraagd aan ons of we nog 10 minuten willen wachten of dat we naar huis gaan en dat we worden opgebeld door de Cardioloog.
We kiezer er voor om naar huis te gaan, en telefonisch de uitslag te krijgen. We zijn vandaag niet meer gebeld, dus de uitslag zal morgen wel worden doorgebeld.
Onderweg naar huis valt Duncan lekker in slaap in de auto, en hij wordt wakker al we bijna thuis zijn.
Eenmaal binnen gaat Duncan lekker op de bank hangen, lekker met de tablet op schoot. Een uurtje later is Duncan erg moe, en hij wil lekker gaan slapen in zijn bed.
Als Duncan net in zijn bed ligt gaat hij ineens zitten en roept "Ik moet spugen". Papa pakt snel een emmertje en is net op tijd, maar waar Papa net niet mee op tijd is is het tegenhouden van de sonde in zijn neus. De sonde ligt er weer uit, Mama is direct weer gaan bellen met de kinderthuiszorg. Na 5 minuten worden we weer terug gebeld, en ze kunnen pas om 21 uur langskomen. Het is niet anders, en nemen we Duncan maar weer lekker mee naar beneden.
Om half negen valt Duncan van vermoeidheid in slaap, en schrikt wakker al de thuiszorg er is. Duncan weet wat er moet gebeuren, maar heeft er geen zin in. Dan zegt Papa dat Duncan even goed moet luisteren, en dan mag het gedaan worden. Duncan drinkt kleine slokjes water terwijl de kinderthuiszorg de sonde weer in zijn neus invoert. En dit keer zit de sonde binnen de kortste keren op zijn plek.
Daarna gaat Duncan lekker gelijk naar zijn bed, en gaat hij lekker snel slapen.
We denken aan jullie x
Kalender
